Co
za historia! Niby oklepany motyw o wyższości przyjaźni nad dobrami materialnymi,
ale jak to się czyta! Nie wiem na ile przysłużyło się temu bardzo dobre
tłumaczenie, ale „Wielkie nadzieje” to przykład klasyki która nie tylko nie
trąci myszką z co drugiej strony, ale na dodatek wciąga do samego końca. Ale to
co jest siłą tej powieści to jej barwni bohaterowie. Postacie z tej książki to tak
jakby przekrój wszystkich możliwych ludzkich charakterów. Pewnie to truizm, ale
tu naprawdę widać że to nie tylko papierowi bohaterowie, ale pełne życia
postaci. Dla mnie numerem jeden był poczciwy Joe Gargery, szwagier głównego
bohatera czyli Pipa. Już za ich wspólne dysputy o życiu, dałbym tej książce
maksymalną liczbę gwiazdek (gdybym oczywiście jakiekolwiek gwiazdki nadawał :-),
bo trzeba naprawdę być wirtuozem pióra by tak przejmująco pokazać przyjaźń
dwóch osób. Bez wątpienia wzruszała mnie ta powieść, ale i wkurzała gdy Pip
wspinając się po kolejnych szczeblach drabiny społecznej stawał się coraz
większym bufonem. Założę się, że tą przemianą Dickens chciał skrytykować
ówczesne społeczeństwo angielskie z tą swoją schizą na punkcie różnic klasowych.
A komu mało to jeszcze całość dopełnia wątek sensacyjny na spółkę z miłosnym i
momentami bywa naprawdę mrocznie.
Może tylko troszeczkę
nie podobało mi się zakończenie, zwłaszcza po tym jak dowiedziałem się, że
pierwsza wersja nie była tak optymistyczna. Ale to tylko troszeczkę, bo „Wielkie
nadzieje” to bardzo smakowita uczta.
Dickens Ch., Wielkie nadzieje, Prószyński i S-ka 2009.
4 komentarze :
Nie czytałam książki, a do filmu mam straszliwego pecha. Choć był nadawany w tv nie raz i nie dwa, nigdy, ale to nigdy nie udało mi się obejrzeć go w całości.
Dickens, Dickens... chyba kojarzy mi się z... nie, nie wiem z czym mi sie kojarzy...
A mi się kojarzy z XIX-wiecznym Londynem, czarnym humorem, ironią w opisie tamtejszych obyczajów i fajnymi bohaterami. Jestem po lekturze dwóch jego książek i wiem, że sięgnę po kolejne :-)
Też lubię "Wielkie nadzieje", krytycy uważają, że to jego najlepsza książka, dużo główkował przy jej tworzeniu, otworzyła mi oczy na jego twórczość. Bardzo często obecny jest u niego motyw sobowtóra, także w tej powieści są takie pary, dopełniające się, dobre i złe, Biddy i Estella, Compeyson i Magwitch, nazwiska też coś znaczą np. Magwitch czy Estella , nawet sytuacje, np. poczatkowa scena gdy Pip jest trzymany za nogi, głową w dół. Trochę może dziwią różne zbiegi okoliczności, ale cóż. Jest to też tak zwany Bildungsroman, o rozwoju bohatera, krytyka systemu społecznego, powieść o winie i niewinności, o przyjaźni. Jeżeli chodzi o adaptacje to widziałem jakąś starą z lat 50-tych i nie rzuciła mnie na kolana, ale jest nowsza, której nie widziałem. Pozdrawiam serdecznie:)
Prześlij komentarz