niedzielne podsumowanko #1/2015

Dochodząc do wniosku, że marnie wychodzą mi jakieś dłuższe notki postanowiłem zmienić formułę bloga. Kolejne wpisy będą miały postać tygodniowych podsumowań czytelniczych, w których krótko i zwięźle będę pisał co mi się mniej lub bardziej podobało w danej książce.

A ten tydzień zakończyłem z dwoma tytułami na koncie: jedna to pokręcona i w sumie wciągająca historia stylizowaną na XIX-wieczną powieść, druga to kocie fantasy znacznie mniej wciągające niż poprzedniczka.

• Diane Setterfield "Trzynasta opowieść"

Mam problem z tą powieścią, bo jest ślicznie napisana i wciąga jak diabli. Z drugiej jednak strony wymagała ode mnie bardzo wysokiego zawieszenie niewiary bo rozwiązania niektórych wątków były delikatnie mówiąc od czapy. Autorka zafundowała czytelnikowi stopień skomplikowania rodem z brazylijskiej telenoweli, tak że oczy mi prawie wychodziły z orbit gdy poznawałem kolejne tajemnice rodu Angelfieldów. A mimo to czytałem do ostatniej strony, spychając gdzieś w czeluści mojej mózgownicy gromkie WTF?!? Nie rozumiem wysokich ocen na LC, ale będę darzył tę powieść sympatią bo jak nie lubić książki, w której doktor przepisuje pacjentce jako lekarstwo dziesięć stron przygód Sherlocka Holmesa dziennie?

• Tad Williams, "Pieśń Łowcy"

Ale zaliczyłem wtopę z tym tytułem. Zabierałem się za „Pieśń Łowcy” omamiony wizją pasjonującej fantasy z kotami w rolach głównych i oczekiwałem nieszablonowego podejścia do tematu. Dostałem jednak typowego questa, w którym główną rolę właściwie równie dobrze mogliby pełnić ludzie i nie widać byłoby różnicy. Uparte trzymanie się konwencji sprawiło że bohaterowie, pomimo tego że kociej aparycji, są szablonowi i obrzydliwie nudni. Na dodatek pozbawieni chociażby odrobiny krztyny humoru, bo wiadomo: trzeba uratować świat. Trochę szkoda, bo to że może się udać fantasy o kotach pokazał kiedyś Pratchett. Nie polecam.